De bedoeling is om elke eerste vrijdag van de maand iets te posten naar aanleiding van het opgegeven woord.
Kijk maar eens bij Elizabeth, daar staat de lijst met woorden die aan de beurt komen. Tevens staan daar de namen van de andere deelneemsters.
Dit keer gaat het over (huis) dier.
Ik heb voor huisdier gekozen, we hebben altijd Golden Retrievers gehad, gedurende 30 jaar en ze waren ons allemaal even lief.
We hebben ook katten, gehad.
Maar nu grijp ik weer even terug naar een gedeelte van een hoofdstuk uit mijn andere blog over onze tijd in Frankrijk. Het gaat over de manier waarop wij aan onze kat, genaamd Carbone zijn gekomen.
==============================================================
Op een lentedag kwam er een kat aanlopen, een langharig zwart exemplaar.
De kat zag er een beetje magertjes uit met een doffe vacht.
Suzanne was op dat moment ook bij ons en vond haar zielig, ze had haar een beetje melk verdund met water gegeven en had haar aangehaald.
Waarschijnlijk, ik weet wel zeker, dacht de kat, dat gaat goed daar.
Ze kwam regelmatig langs en bleef soms een poosje in de buurt en dan verdween ze weer. Wij hadden inmiddels een doosje kattenbrokken gekocht omdat ze zo mager was, dachten wij dat ze misschien wel zwervend was!
Op een gegeven ogenblik kwam ze gezellig bij ons op schoot liggen als we buiten zaten en had ze een slaapplekje gevonden in de schuur.
Kortom ze had besloten bij ons te komen wonen!
We hadden op dat moment geen huisdieren meer, dus in feite vonden we het wel gezellig om weer een kat te hebben.
We doopten haar “Minou”, want in onze optie heette iedere Franse kat zo!
Minou knapte zienderogen op, haar vacht begon weer te glimmen en ze keek
pienter uit haar mooie geel/groene ogen.
Voor de zekerheid hadden we bij de buren gevraagd of zij soms een kat misten, maar dat was niet het geval.
Minou voelde zich helemaal op haar gemak bij ons.
Als ik bij de waslijn was aan het ophangen was, dan lag ze met haar achterpoten breed uitgespreid lekker te zonnen.
Waar we ook bezig waren, ze was altijd van de partij, liep parmantig met haar staart recht omhoog achter ons aan.
Het was inmiddels wel duidelijk geworden dat het een “zij” was!
Op een dag stond ik te wroeten in de aarde en Minou zat op een steen mijn nijvere arbeid gade te slaan.
We waren helemaal op elkaar ingespeeld, ik deed het werk en zij inspecteerde!
Er kwam een donkergroene auto het erf oprijden en er stapte een keurig in het pak gestoken man uit, terwijl hij met zijn armen omhoog geheven riep:
“Ooh, Carbone ben je hier?!
Hij tilde Minou? op en “Carbone” herkende de man, ze knorde gelijk terwijl hij haar op zijn arm had.
Ondertussen had hij zich voorgesteld, hij woonde hemelsbreed gemeten, door de weilanden misschien een halve kilometer bij ons vandaan.
Over de weg was het verder, een paar haarspeldbochten en heuvel op en af.
Ze heette dus Carbone en Bruno (haar baas) vertelde, dat ze al eerder geprobeerd had met één van haar kittens in haar bek, te verhuizen. Naar ons?
Hij had het nog kunnen verhinderen. Hij had haar in de bocht opgewacht en weer mee naar huis genomen.
Vandaar dat ze in het begin af en toe eens langs kwam, ze moest haar kittens nog verzorgen en daarom zag ze er niet zo florissant uit.
Minou/Carbone mocht van Bruno bij ons blijven wonen, hij zei je kunt een kat toch niet dwingen.
Hij had het idee dat ze het bij hen te druk vond, ze hadden meerdere katten, haar langharige tweeling zus, genaamd “Plus Pluche”, haar moeder en nog een kater uit een ander nest.
Ze hadden ook een hond, kippen, ganzen, konijnen, vogels, een hele menagerie, vertelde hij.
Dus vanaf die dag hadden we haar “officieel” geadopteerd en heette ze weer Carbone!
En ook vanaf die dag raakten we bevriend met Bruno en zijn vrouw Christiane, vlotte jongelui met véél gevoel voor humor.
================================================
Carbone met haar "zoontje: Vlek" zijn eerst nog een keer mee verhuisd in Frankrijk en toen mee naar Nederland en is ze 18 jaar mogen worden en Vlek 12 jaar.
 |
©Sylvia`s Quilts
|
Links is "Vlek" genoemd naar het kleine witte vlekje onder zijn kin, héél origineel bedacht, maar alle kittens waren zwart, dus moeilijk uit elkaar te houden.Rechts "Carbone" die na haar sterilisatie operatie een rode vleug over haar vacht kreeg!
Vooral goed te zien in de zon.
En het gekke is, dat nu het inmiddels jaren en jaren later is sinds zij er niet meer is, we het nog vaak over Carbone hebben, ze was, lief en zeer aanhankelijk, intelligent noem maar op.
Iedereen was gek met haar, onze schoonzoon vond haar net een "mensje" zoals ze je soms aankeek!
Dit was mijn bijdrage aan de Favorieten van vandaag, tot de volgende keer en dan is het onderwerp: kleur.
groetjes Sylvia.
